Kalbimin avuçlarından damlıyorsun sevgili!
Işıklar yağıyor üzerimize, bak kaldır başını bak sonsuzluğa nasıl da tüm evren adımızı haykırıyor dağa taşa… Sonra her şeyin sustuğu noktada sen çehreme bak. Seninle yeniden doğan, rengini bulan sana her daim tebessüm eden yüzüme bak. Sen benim tehlikeli yokluklarda dahi ölesiye sevdiğimsin sevgili. Kimi zaman sesinin tonuna kıvrılarak uyudu varlığım, sesimden avuçlarına döküldü sevdam. Yokluğunla devleşen acılarımı hafifletmek için nemli kirpiklerimi avuçlayan ellerinden öptüm ve yokluğuna dökülen yüzümü kalbinde uyuttum. İşte tamda bunun için beni her doğan güneşle yeniden sev sevgili!
Ben tüm ömrümü sana adadım.
Yalın, körpe, toy bir sevdanın alnında bir duaya kapılır gibi sana kapıldım. Sonsuzluğum ol sevgili ve sen bende çok yaşa sevdiğim!
Kalbimin avuçlarından damlıyorsun sevgili ve sonra yüreğimi sarsan sesinle fısıldıyorsun:
“Sen benim kalbimsin sevgilim!”
